کد مطلب:172951 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:202

امر به معروف و نهی از منکر
بر خواص جامعه لازم است كه برای تحقق بخشیدن به اندیشه های خوب و ریشه كن كردن مفاسد، قیام كنند و در این راه دعوت به خوبی ها و بر حذر داشتن از بدی ها از اهمیت خاصی برخوردار است. اگر خواص جامعه نسبت به مسایل حساس باشند و به خوبی ها دعوت كنند و در مقابل بدی ها موضع بگیرند، عوام نیز پیروی می كنند و جامعه به رستگاری می رسد. اما اگر خواص آگاه در ادای این وظیفه به دلایل مختلف سستی بورزند، زمینه ی ریشه دواندن فساد در جامعه حاصل می آید و در مدتی كوتاه فساد و تباهی سراسر تار و پود جامعه را در برمی گیرد:

لتأمرن بالمعروف ولتنهن عن المنكر او لیستعلمن علیكم شراركم [1] .

یا امر به معروف و نهی از منكر می كنید و یا ( در اثر ترك آن ) اشرارتان بر شما مسلط می شوند.

امر به معروف و نهی از منكر گرچه دو واجب همگانی است، ولی نقش خواص در آن بیشتر است و به همین جهت، در آیات و روایات این خواصند كه بیشتر مورد خطاب قرار گرفته اند.

لو لا ینهیهم الربانیون و الاحبار عن قولهم الاثم و اكلهم السحت لبئس


ما كانوا و یصنعون [2] .

چرا كه عالمان ربانی و دانشمندان، آنان را از گفتار گناه و حرام خوردن نهی نكردند، عمل ایشان ( ترك نهی از منكر ) چه زشت و بد است.

با توجه به شرایط امر به معروف و نهی از منكر نیز معلوم می شود كه این تكلیف بیشتر بر دوش خواص است. امام صادق علیه السلام می فرماید:

انما هو علی القوی المطاع العالم بالمعروف عن المنكر؛

این وظیفه بر عهده افراد توانمندی است كه حرفشان خریدار دارد و توانایی تشخیص معروف را از منكر دارند.

این صفت خواص است كه هم بینش لازم را دارند و هم در جامعه از قدرت و مكنت اجتماعی برخوردارند و امر و نهی آنان كار ساز است.


[1] وسائل الشيعه، شيخ حر عاملي، ج 11، ص 394.

[2] مائده (5) آيه ي 63.